Talvez sustentes o que do tempo os frutos nos vinham entregar, se os vemos próximos do calor encontrado nestas salas tão longas que se fecham e consomem uma minúcia clara, agora extinta na polpa que se adoça, e em tua fronte pousou e se adelgaça a transparência de recortes simétricos, nas rugas de panos – as verónicas – que exalam a humidade pura, que das folhas chegasse, quando as vemos desprendidas noutras colchas mais fundas que sustentem as molduras que cercam o sentido de estar ausente a face que nos olha. Fernando Guimarães